【"सकाळच्या विनंतीचे महत्व"】

 पहा एखादा लहान मुलगा घराबाहेर खेळत असते, परंतु मध्येच त्याला आईची आठवण होऊन तो तिच्याकडे धावत येतो, याचा अर्थ असा की, मुलाला आईचे सूक्ष्म स्मरण सतत असते. तसेच भगवंताचे स्मरण, तशी त्याच्या अस्तित्वाची जाणीव, तशी त्याची निष्ठा आपल्याजवळ सतत पाहिजे. या सर्वांची जाणीव करून देण्याकरिता व दिवसाची उत्तम व योग्य सुरुवात करण्याकरिता आपण दररोज सकाळच्या विनंतीमध्ये परमेश्वराला वचन देतो.

सकाळच्या विनंतीमध्ये आपण सर्वप्रथम भगवंताला व बाबाला प्रणाम करून विनंतीची सुरुवात करतो.

■ भगवान बाबा हनुमानजी को प्रणाम

महानत्यागी बाबा जुमदेवजी को प्रणाम

परमात्मा एक

 सर्वप्रथम भगवंताला वचन देण्याआधी आपण भगवंताला व बाबाला शरण जातो व त्यांच्यासमोर आपल्यातील वाईट दुर्गुणांचा व षडविकारांचा त्याग करून नमतो. स्वतःतील अहंकार बाजूला सारून मी काही इतरांपेक्षा वेगळा नाही व जसे माझ्यामध्ये भगवंताचा अंश आहे, तसाच सर्व प्राणी-मात्रांमध्ये सुद्धा भगवंताचाच अंश आहे, याची मला जाणीव झालेली आहे याची शाश्वती भगवंताला देतो. म्हणजे सुरुवातीला प्रणाम करून आपण आपल्यातील शहाणपणा बाजूला ठेवून अगदी निरागस बाळाप्रमाणे भगवंताला शरण जातो.

■ भगवान बाबा हनुमानजी मी जीवनात केलेली सर्व पूजा व जुने विचार बंद केले.

 विहिरीतल्या बेडकांना जशी समुद्राची कल्पना येत नाही तशी आपल्याला अनेकांत असतांना खरा भगवंत कुठे आहे व कसा आहे, तसेच भगवंताला काय आवडते याची कल्पनाच नव्हती. आपण झाडा-माडामध्ये व दगडांमध्येच भगवंताला शोधत फिरत होतो. पण तरीही आपल्याला भगवंत मिळाला नव्हता, कारण आपण चुकीच्या दिशेने भगवंताचा शोध घेत होतो. त्या दगडाच्या देवाला काय आवडते हे देखील आपण ठरवून टाकले होते. एखाद्या देवाला मोदक आवडतो, कोणाला लोणी आवडते, एखाद्याला खोबरे आवडते अशाप्रकारच्या अंधश्रद्धेत व अज्ञानात आपण गुरफटलेले होतो. पण मानवाला काय हवे आहे, याची कधीच विवंचना आपण केलेली नव्हती.

आपण आधीही परमेश्वराला मानत होतो व आजही मानतो. पण आधी आपण त्या परमेश्वराला जाणले नव्हते, पण आज मात्र जेव्हा महानत्यागी बाबा जुमदेवजींनी आपल्याला त्या अंधश्रद्धा व अज्ञानाच्या विहिरीतून बाहेर काढले व परमेश्वराच्या अथांग समुद्राशी आपली ओळख करून दिली तेव्हा आपण त्या परमेश्वराला आज जाणतो.

महानत्यागी बाबा जुमदेवजींनी नुसते सांगितले नाही, तर सिद्ध करून दाखविले की, परमेश्वर हा कोणत्याही निर्जीव वस्तूत नाही. हा परमेश्वर सर्व सजीवांच्या आत्म्यात २४ तास विराजमान आहे. त्या परमेश्वराला आकार नाही, तो निराकार आहे. तो २४ तास जागृत असून चैतन्यमय आहे. तोच सर्व विश्वाचे सूत्र संचालन करतो. म्हणून बाबांनी जीवनात केलेली सर्व पूजा म्हणजे निर्जीव पूजा बंद करायला सांगितली आहे.

जोपर्यंत आपला आत्मा चैतन्य होऊन वास्तविकतेला स्वीकारणार नाही, तोपर्यंत आपल्याला परमेश्वरी कृपा मिळणार नाही. म्हणूनच बाबांनी अंधश्रद्धेचा पाठपुरावा करून मानवाला अंधकारात नेणारे जुने विचार बंद करायला सांगितले व वैचारिक क्रांतीला सुरुवात केली.

आपल्या समाजात सुरू असलेल्या सर्व जुन्या व बुरसटलेल्या चाली-रितींना तिलांजली देऊन सेवकांच्या विचारांत आमूलाग्र बदल महानत्यागी बाबा जुमदेवजींनी घडवून आणला. आपण जीवनात करीत आलेल्या देवी-देवतांच्या मूर्तीचे व प्रतिमेचे विसर्जन करून या वैचारिक क्रांतीची सुरुवात बाबांनी केली.

म्हणून आपण सकाळच्या विनंतीमध्ये भगवंताला वचन देतो की, भगवान बाबा हनुमानजी मी जीवनात केलेली सर्व पूजा व जुने विचार बंद केले.

■ मी मरीन किंवा जगीन जीवनात एकच भगवान बाबा हनुमानजीलाच मानीन.

 आपण मार्गात येण्याच्या आधी आपले दुःख दुर व्हावे म्हणून खूप काही प्रयत्न करून बघितले, जसे सर्व देवी-देवतांना साकडे घातले, नवस केले, साधु-बुवांच्या नादी लागलो, इतकेच नाही तर आपल्याला असंख्य देवी-देवता कमी पडले तर एखाद्या दरग्यात जाऊन माथा टेकला. पण काहीही उपयोग झाला नाही. आपण जिकडे-तिकडे परमेश्वराचा शोध घेत होतो. झाडा-माडामध्ये, दगडामध्ये परमेश्वर पाहत होतो. इतके सर्व करूनही एकही परमेश्वर आपले दुःख दुर करण्याकरिता आड आला नव्हता.

पण या मार्गात प्रवेश करताच आपल्यावर कितीही जुने, कितीही असाध्य दुःख असले तरी ३,७,११,२१ जसे मार्गदर्शकांनी कार्य दिले त्या कार्यातच आपले सर्वांचेच दुःख दुर होऊन समाधानी मिळालेली आहे. भगवंताच्या नावाची फुक मारून साध्या पाण्यात शक्ती निर्माण होते व ते अमृततुल्य पाणी ग्रहण केल्यास आपले दुःख दूर होते. असा प्रत्येक सेवकांचा स्व-अनुभव आहे.

तर असे का बरं झाले असावे???

या मार्गात येऊनच आपले दुःख का बरं दुर झाले असावे???

तर बाबांनी अथक त्यागाने आणि कष्टाने हि भगवतकृपा प्राप्त केलेली आहे. हि भगवतकृपा २४ तास जागृत आहे. जेव्हा आपण सर्वप्रथम मार्गात प्रवेश घेतो तेव्हा आपण सहपरिवार परमेश्वराला वचन देतो. ते वचन आपण सकाळच्या विनंती मध्ये दिलेले आहे.

"मी मरीन किंवा जगीन, जीवनात एकच भगवान बाबा हनुमानजीलाच मानीन".

म्हणूनच आपले सर्व दुःख दुर झालेले आहे, कारण आपण एका भगवंताच्या चरणी मेलेलो आहोत. पहा आपण या मार्गात सर्व देवी-देवता सोडून आलेलो आहोत. जर आपण हा मानवधर्म हि सोडला तर कुठे जाऊ???

सर्व देवी-देवता तर आपण आधीच सोडलेले आहे. मग इथून आपण कुठे जाणार??? म्हणून सर्व सेवकांनी लक्षात ठेवावे कि आपण दिलेल्या या वचनाप्रमाणे आपल्याला मरतपर्यंत एकाच भगवंताला मानायचे आहे. आपल्यावर कितीही मोठे दुःख आले तरी आपण या परमेश्वराला विसरता कामा नये.

कधी-कधी भगवंत आपली परीक्षा पण घेतात कि हा सेवक खरोखरच भगवंताच्या चरणी मेलेला आहे का??? म्हणून अशा वेळेस आपण आपले ध्येय मजबूत करावे, मन खंबीर करावे व "एक चित्त, एक लक्ष, एक भगवान" असे करून सर्व अधिकार परमेश्वराला देऊन द्यावे कि

"हे परमेश्वरा! तु आता मला मार किंवा तार, मी तुझ्या चरणी मेलेला आहे, तुला जे घडवायचे आहे ते घडव".

असे जर आपण केले तर भगवंत आपल्याला प्रत्येक संकटातून बाहेर काढतो. फक्त आपण आपले मन समाधानी ठेवायला पाहिजे, जे आपल्याजवळ नाही त्याचे दुःख करत बसण्यापेक्षा जे आपल्याजवळ आहे त्यातच आपण प्रगती केली पाहिजे व तत्व, शब्द, नियमाने वागण्याचा पुरेपूर प्रयत्न केला पाहिजे.

■ मी माझ्या कर्माने चुकलो याची मला क्षमा द्या.

 ज्याला सत्याचे ज्ञान झाले तो नम्र असतो आणि महानत्यागी बाबा जुमदेवजींनी नेहमी सत्याला धरुन ठेवले म्हणून त्यांनी सदैव त्या दैवी शक्तीला आपल्याजवळ टिकवून ठेवले. परंतु आपण सेवक सत्याला स्वीकारत नाही, त्यात आपला अभिमान आड येतो आणि आपण असत्याला जवळ करतो. वास्तविक पाहता महानत्यागी बाबा जुमदेवजींनी सत्कर्मांचा ढीग आपल्यासमोर ठेवलेला आहे, पण बाबांच्या आणि आपल्या कर्मांमध्ये फरक आहे. ‘भगवान हा कर्ता आहे’ या भावनेने बाबांनी कर्म केले, आपण ‘मी’ पणाचा आव आणून कर्म करतो, म्हणून आपले कर्म आपल्याला बंधनात ठेवतात. बाबांनी आपल्या कामगिरीला कधी प्रसिद्धीच्या झोतात येऊ दिले नाही व कुणाकडूनही कसल्या नावाची किंवा पुरस्काराची अपेक्षा केली नाही, पण आमची कामगिरी फक्त दिसण्यापुरतीच असते, त्यामुळे ती सार्थक ठरत नाही. म्हणून आपल्याला कितीही ज्ञान मिळाले, पण ते ज्ञान आपल्या कृतीत उतरले नाही तर मग गेला-गेला जन्म वाया.

म्हणून आपण सर्व सेवक या कर्मबंधनात अडकून पडलेले आहोत व वारंवार आपल्याकडून चुका होतात. तेव्हा आपण विचार करतो की, मी तर मार्गात आहे, पण माझ्यावर हे दुःख का?

तेव्हा बाबांनी मार्गदर्शनात सांगितले आहे की, तुम्ही मार्गात आहात पण कर्मबंधनात अडकून आहात. तुमच्यावर दुःख आले तर तुम्ही परमेश्वराला दोष देता, पण हा विचार करीत नाही की, आपण कर्म करून आलेलो आहोत. मग करतांना किती चुका केल्या, किती असत्याचे कार्य केले याचे आत्मचिंतन आपण केले नाही. म्हणून सकाळच्या विनंतीत आपण आपल्या चुकीच्या कर्माची क्षमा त्या भगवंताला मागतो. तेव्हा आपण असे म्हणत नाही की, माझे वडील, माझी आई, माझी पत्नी, माझी मुलगी किंवा माझा मुलगा कर्माने चुकला त्याची मला क्षमा द्या. तर आपण म्हणतो, मी माझ्या कर्माने चुकलो. म्हणजे आपण आपल्या कर्माचे भागीदार आहोत. आपल्या कुटुंबात इतरांनी केलेल्या चांगल्या किंवा वाईट कर्माचे भागीदार आपण नाही. म्हणून प्रत्येकाला स्वतःच्या चुकीच्या कर्माची क्षमा या सकाळच्या विनंतीमध्ये मागायची असते.

■ बाबांचा आदेश सत्य, मर्यादा प्रेम. ४ तत्व, ३ शब्द, ५ नियम जीवनात पाळीन. असे मी सत्य वचन देतो. याला जीवनात कधीही विसरणार नाही.

 बाबांनी आपल्याला प्रपंच साधून परमार्थ करायला सांगितले आहे. पण व्यवहारात ज्याला चांगले वागता येत नाही, तो परमार्थ करू शकत नाही. म्हणून बाबांनी आपल्याला सत्य, मर्यादा, प्रेमाचे आचरण करून जीवनात ४ तत्व, ३ शब्द व ५ नियमांचे पालन करण्याचे सत्य वचन त्या परमेश्वराला सकाळच्या विनंतीत म्हणजे दिवसाची सुरुवात करतांना द्यायला सांगितले आहे.

आपण मानवधर्माप्रति ज्ञान पुस्तकात पुष्कळ वाचले, बाबांच्या व सेवकांच्या मार्गदर्शनातून ऐकले, पण कृतीत जर उतरले नाही तर त्याचा काय उपयोग? या मार्गात कृतीशिवाय समाधान नाही. बाबांचे मार्गदर्शन व आदेश आपण फक्त कानाने ऐकले, आपण त्याचा मनातून विचारच केला नाही, त्याचे मननच जर केले नाही, तर पुष्कळ ऐकले व वाचले तरी त्याचा काय उपयोग?

बाबांनी तर आपल्याला नुसते सांगितले नाही, तर त्यांनी स्वतः तसे आचरण केले व तेव्हाच आपल्याला मार्गदर्शन केले. तरी जर आपल्याला नाही कळले तर बाबांनी सर्व आपल्याला सोपवून दिलं व म्हटले तु स्वतः अनुभव घेऊन बघ. आपण स्वतः अनुभव घेतला व आपल्याला बाबांच्या शिकवणीचे, आदेशांचे महत्व कळले. आपल्याला सर्व कळते, पण वळत नाही म्हणूनच आपण पुन्हा-पुन्हा दुःखाच्या विहिरीत जाऊन पडतो.

प्रपंचात अनेक वस्तू आहेत, पण भगवंताजवळ एकच वस्तू आहे. भगवंताजवळून मिळालेली एकच वस्तू देखील प्रपंचातील सर्व वस्तूंपेक्षा जास्त प्रभावी आहे. कारण भगवंत आपल्याला जे पाहिजे आहे, ते न देता आपल्याला ज्याची गरज आहे ती वस्तू देतो. प्रपंचात कितीही वस्तू आणल्या तरी त्या आपल्याला पुर्‍या पडत नाहीत, कारण एका वस्तूच्या आणण्यामध्येच दुसर्‍या वस्तूच्या आणण्याचे बीज आहे. पण भगवंताचे तसे नाही, भगवंताची वस्तू एकदा आणली की पुन्हा ती आणायची गरजच पडत नाही. समजा, एका दुकानात पुष्कळ माल भरलेला आहे, पण आपल्याला पाहिजे ती वस्तू तिथे नाही, म्हणजे आपल्या दृष्टीने तिथे काहीच नाही. त्याचप्रमाणे सर्व प्रकारच्या मानसिक शक्ती असून देखील तिथे भगवंत नसेल, तर त्या असून नसल्यासारख्याच समजाव्यात. परमात्म्याला प्रपंचरुप बनविण्याऐवजी आपण प्रपंचाला परमात्मारुप बनवावा. यातच आपल्या मानवी जन्माचे सार्थक आहे.

म्हणून सत्याची जाणीव होऊन नवीन दिवसाची सुरुवात करतांना आपण पुन्हा नव्याने त्या परमेश्वराला दररोज वचन देतो की, मी तत्व, शब्द, नियमांचे आचरण करीन व याला जीवनात कधीही विसरणार नाही.

■ भगवान बाबा हनुमानजी की जय

महानत्यागी बाबा जुमदेवजी की जय

परमात्मा एक

सत्य, मर्यादा, प्रेम कायम करनेवाले

अनेक वाईट व्यसन बंद करनेवाले

मानवधर्म की जय

 आपल्या जीवनातील नवीन पहाट व नवीन दिवसाची सुरुवात आपण भगवंताचे व बाबांचे नाव स्मरण करून व वचन देऊन करतो. हे वचन दिल्यानंतर आपण भगवंताचा व बाबांचा जय-जयकार करतो. तसेच शेवटी बाबांनी दिलेल्या शिकवणुकीला अंगिकारून सत्य, मर्यादा प्रेमाने वागणाऱ्या व अनेक वाईट व्यसनांचा त्याग करून दिलेल्या वचनाला जागणाऱ्या मानवाचा देखील जयजयकार करतो. हाच मानवधर्म बाबांनी स्थापन केला व अशी सुंदर शिकवण या लहानशा विनंती द्वारे बाबांनी आपल्याला दिलेली आहे.

काही चुकले असल्यास क्षमा करावी.

★ सेवक :- रवि नारायणजी मेश्राम,

★ पत्ता :- बी-५२, शिवछत्रपती नगर, कामठी, जि. नागपूर

★ सेवक नंबर :- ४०५४

★ परमपूज्य परमात्मा एक सेवक मंडळ, वर्धमान नगर, नागपूर

◆ सोशल मीडिया प्रकाशन : Parmatma Ek News & Info